Een datum waar waarschijnlijk veel mensen op gaan trouwen, al is het om er niet voor te zorgen dat ze de datum vergeten, maar dat ze zelf het een mooie datum vinden om daar op te trouwen.
11 November heeft voor mij een andere betekenis wat ik in dit blog wilt neerzetten; op dezelfde dag, 11 november 2010 was ik niets vermoedend gaan sporten bij de sportschool bij ons in het dorp (Thea Hoogervorst), doordat ik bij (nu mijn ex-) werkgever vroeg moest beginnen, stond ik ook weer vroeg bij de sportschool (rond 17:00uur).
Ik heb om de apparaten mee te bedienen, een soort sleutel waarop alle trainingen staan die ik af moet werken (deze zijn er door de instructeur erop gezet), en ik was daar ook mee gestart. Grappig genoeg zag ik toen ik op de loopband liep, ook mijn vader die schijnbaar ook zijn trainingen aan het afwerken was. Na het afwerken van de training op de loopband heb ik even een kort praatje met m’n pa (je ziet elkaar niet elke dag meer, ik woon al een geruime tijd uit huis, en daarnaast kom ik ook niet elke dag over de vloer) gemaakt en ben daarna weer verder gegaan met mijn trainingen. Tijdens het gebruik van een van de apparaten werd ik opgeschikt door een doffe klap, alsof er iemand van de loopband afgegleden was. Dit kan van alles de oorzaak zijn (losse veter, je stapt mis etc), maar ook omdat ik wist dat mijn vader op een van de loopbanden stond, keek ik toch op.
Het bleek inderdaad mijn vader te zijn die van de loopband was afgevallen. Ik snelde naar hem toe, en toen bleek snel dat het niet enkel een losse veter was. Hij leek in eerste instantie in shock (het leek net alsof hij een klaplong gehad had, maakte ook een soort ‘gorgelend’ geluid), en de 2 instructeurs die de avond dienst hadden waren snel bij hem om hem in de stabiele zijligging te leggen. Ondertussen mijn mam gebeld dat er wat met pap aan de hand was, maar dat het niet ernstig leek dus dat ik haar op de hoogte zou stellen als ik meer wist. Omdat het natuurlijk mijn vader is, en het snel ook duidelijk was dat er een ambulance nodig was, ben ik met een dame van de receptie snel meegelopen om de ambulance te bellen via 112. Tijdens het bellen vroeg degene op de alarmdesk of de AED ook gebruikt werd. Ik kon dit niet goed zien doordat er pilaren voor stonden, dus gevraagd aan iemand die ook bij het raam stond, en blijkbaar was dit ook het geval. Het bleek dus een hartaanval te zijn wat mijn vader gekregen had, en heb dit ook doorgegeven. Hierna hing mam weer aan de lijn hoe het ging, en maar gevraagd of ze toch naar de sportschool wilde komen. Allereerst kwam de politie met een AED binnen, maar aangezien de sportschool deze zelf had hangen, hebben ze enkel alle benodigde gegevens die ze nodig hadden van me gekregen. De ambulances waren daarna er ook behoorlijk rap (5-6 minuten, maar voor mij duurde het uuuren!), wat mij verbaasde aangezien het verschrikkelijk kutweer was (het regende behoorlijk). Toen mam ook binnen was gekomen, en we elkaar even hebben omhelst, ben ik mij snel gaan omkleden om met de ambulance terug naar het LUMC te rijden.
De avond verder is erg rustig en emotioneel verlopen, met later nog de broertjes en m’n lieve vriendin erbij (die later geinformeerd waren, waardoor ze ook later in het LUMC konden zijn); omdat mam en ik eerder in het LUMC waren (we reden met de ambulance mee), konden we pap nog even zien. Veel dokters waren al bezig met hem, en hoe ik hem heb gezien in de sportschool, zag hij er al veel beter uit. Er zijn een aantal onderzoeken uitgevoerd, om te kijken of hij door de klap geen ander letsel heeft opgelopen, maar dit was gelukkig niet het geval geweest. Vrijdag en zaterdag heeft pap op de IC gelegen, en is daarna verhuisd naar de hartbewakings-afdeling. Daar heeft hij ook nog een tijd (rond de 5-7 dagen volgens mij) gelegen voordat hij daadwerkelijk naar huis mocht. Hierna is er langzaamaan een traject gestart om te revalideren, en weer aan het werk te gaan.
Al met al was deze periode eentje waar ik nu nog met veel verdriet af en toe aan terug denk. We gaan vrijdagavond (vanavond dus) dit op een passelijke manier ‘vieren’ (dat hij toen een “nieuw leven” is gestart) en hoop gewoon zo dat ik nog lang van mijn vader mag genieten. Het is wel zo dat ik nu ook anders in het leven sta; gewoon eruit halen wat erin zit, en niet meer rustig aan. Het kan namelijk zo over zijn!
